E-Book เรื่องราวแปลกประหลาดในพงศาวดาร จากการค้นหาข้อมูลในสถานที่จริง เฝ้าสมบัติคืนแผ่นดิน !!! พบกับเรื่องราวการผจญภัย ผจญผี ของผู้ที่สืบเสาะค้นหา และย่างกรายไปเยือนยังสถานที่แห่งนั้น.?? เรื่องและรูป โดย “ดอกไม้(จันทร์)”

4 เดือนที่ผ่านมา

โดย เจ้าของร้าน

เรื่องราวของการตามหาสมบัติของแผ่นดิน เพื่อนำคืนสู่แผ่นดิน โดยมีเพียงเสี้ยวของลายแทงกัยโชคชะตาที่จะนำทางพวกเขาเข้าสู่หาทางแห่งอันตราย ร่วมผจญภัยไปกับเหล่าสหายเพื่อทำให้ภาระกิจเสร็จสิ้น และปลดปล่อยเหล่าวิญญาณที่ร่วมกันปกปักษ์รักษาทรัพย์สมบัติแห่งนั้น

ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาตอนสายแล้วเพราะสายฝนที่สาดเข้ามาจนเปียกชุ่มไปเกือบทั้งเตียง

“โธ่ ใครหนอที่เอาหน้าเตียงของผมมาไว้ที่ข้างหน้าต่าง แล้วทำไมหน้าต่างมันต้องมาอยู่ตรงเตียงผมกันได้เล่า แล้วยังฝนอีก ทำไมฝนมันถึงต้องตกเอาตอนนี้ด้วยนะ”

ผมจำได้ว่าตอนนั้นยังงัวเงีย ยังไม่อยากจะตื่นเลยจริงๆ จึงพาลกับสิ่งรอบตัวไปทั่ว แต่ปกติผมไม่ได้เป็นอย่างนี้ เพราะมักจะมีเวลานอน และเวลาตื่นที่แน่นอนอยู่แล้ว ยกเว้นเมื่อคืนนี้

…นี่ผมนอนหลับไปโดยไม่ได้อาบน้ำ และไม่ได้เปลี่ยนชุดอะไรเลยหรอกเหรอเนี่ย” ผมก้มมองดูตัวเอง แล้วก็ทำให้นึกไปถึงเรื่องราวที่เพิงจะผ่านมาได้

เมื่อคืนผมจำแค่ตรงที่ว่า พอเข้ามาถึงห้องนอนได้ ก็ทิ้งตัวลงบนที่นอนทันที และหลังจากนั้นผมก็ไม่รู้เรื่องอะไรอีกแล้ว… ซึ่งมันคงจะเป็นเพราะวันนั้นเป็นวันที่วุ่นวาย และเหนื่อยที่สุดสำหรับผม

เรื่องราวมันเริ่มมาจากพี่อ้อม ที่แกมักจะเอาเรื่องแปลกๆมาปรึกษาผม ซึ่งคราวนี้ผมเองก็บ้าจี้ไปด้วย เพราะเห็นว่าเรื่องนี้ท่าทางจะไม่ใช่เรื่องเล่นๆเสียแล้ว…

…ผมก็เลยตามพวกพี่เล็กและคนอื่นๆให้มาร่วมด้วยช่วยกันลำบากด้วยกัน

สายๆของวันนั้น ผมต้องเทียวไปเทียวมาที่นั่นบ้าง ที่นี่บ้าง เพื่อที่จะสืบเสาะและค้นหาข้อมูลหลายๆอย่างเพื่อพิสูจน์ในโจษย์ที่พี่อ้อมนำเสนอมา ซึ่งกว่าจะได้ข้อมูลทั้งหมดก็เล่นเอาบ่ายแก่ๆแล้ว

และพวกเราก็กลับมาประชุมกันที่บ้านพี่อ้อมอีกครั้งหลังจากที่ได้เค้ารางๆของเรื่องราวมาจากหลายแหล่ง หลายคน

“…ว่าแต่ว่า จะเอากันจริงๆ เรอะเนี่ย”

พี่เล็กถามขึ้นมาด้วยความไม่มั่นใจเพราะปกติแล้วแกก็ไม่ค่อยเชื่อใจพี่อ้อมสักเท่าไหร่ เพราะพี่อ้อมแกมักจะทำอะไรเป็นเล่นไปเสียหมด พอถึงคราวจะเอาจริงเข้าบ้างกลับไม่มีใครเชื่อ

…อย่างเรื่องราวในคราวนี้ แกก็ยังไม่ค่อยจะเชื่อดีนัก แม้ว่าตัวแกเองจะช่วยออกไปหาข้อมูลและยอมเสียเวลามานั่งร่วมองก์ประชุมกับพวกเรา ซึ่งแกคงคิดว่าพี่อ้อมอาจจะกำลังเล่นตลกกับพวกเราอีกก็ได้

“…เอาจริงน่ะซิ พี่เล็ก”

คราวนี้ผมยืนยัน และยอมการันตีให้กับพี่อ้อมเป็นครั้งแรก เพราะปกติผมเองก็ไม่ค่อยจะเชื่อพี่อ้อมอยู่เหมือนกัน แต่คราวๆนี้ดูๆแล้ว แกไม่น่าจะทำเป็นเล่นกับเรื่องแบบนี้

ทันทีที่พี่เล็กเห็นคนอย่างผมยืนยันเป็นมั่นเป็นเหมาะ แกก็คลายใจและยอมเชื่อ เพราะปกติถึงแม้ผมจะเป็นคนขี้เล่น แต่ก็ไม่ถึงขนาดไม่ดูกาลเทศะอย่างพี่อ้อม

“…แล้วเราจะเริ่มกันยังไงดีล่ะพี่มด บอกตรงๆ ผมยังไม่รู้เรื่องราวทั้งหมดเลย”

นายปูว่าพลางทำหน้างง เขาก้มหน้าหยิบเอกสารที่กองอยู่ข้างหน้าขึ้นมาดูอย่างเป็นกังวล เพราะขอมูลที่ทุกคนรวบรวมมาได้ มันมากมายจนน่าเวียนหัวอยู่เหมือนกัน

“เออ นั่นซิ แล้วเราจะเอายังไงกันดี นายมีแผนอะไรไว้บ้างหรือยัง” เมื่อนายปูเริ่มประเด็นขึ้น นายป้องก็เลยพยักหน้าสงสัยตามไปด้วยอีกคน

ผมมองหน้าผู้ร่วมชะตากรรมแต่ละคนแล้วก็ต้องกลั้นหัวเราะ เพราะดูแล้วทุกคนกำลังเคร่งเครียด เอาเป็นเอาตายกันดีเหลือเกิน เรียกว่าดูแล้วจะเครียดกว่าผมเสียอีก

ผมเห็นว่าหลายๆคนที่ถูกตามให้มาช่วยกันในครั้งนี้ ต่างคนต่างก็ยังไม่รู้ต้นสายปลายเหตุของเรื่องราวกันสักเท่าไหร่…ว่าอะไรเป็นอะไร...