สารบาญ
คำนำ 3
1. เรื่องที่ : ๐๑ หางกระเบนลงอาคม 4
2. เรื่องที่ : ๐๒ นกแหวดลงยากับคาถากำกับ 7
3. เรื่องที่ : ๐๓ ตะพดผีพราย 10
4. เรื่องที่ : ๐๔ เกล็ดหินกินน้ำ 13
5. เรื่องที่ : ๐๕ ไม้ประตูผี 17
6. เรื่องที่ : ๐๖ พระกรุเก่า 20
7. เรื่องที่ : ๐๗ เสาน้ำมัน 23
8. เรื่องที่ : ๐๘ ของดีที่กู่ดำ 26
9 .เรื่องที่ : ๐๙ ตะกรุดไฟประลัยกัลป์ 32
10. เรื่องที่ : ๑๐ ส้างอาถรรพ์ 35
11. เรื่องที่ : ๑๑ ราชสีห์ปลุกเสก 38
12. เรื่องที่ : ๑๒ สายสร้อยล้างมนต์ดำ 44
13. เรื่องที่ : ๑๓ อาคมงมงาย 49
ด้วยความที่ผมเป็นชอบสงสัย เห็นอะไรแปลกหูแปลกตา เป็นต้องหาข้อมูลให้กระจ่าง ตัวผมเองได้เจออะไรๆมาก็เยอะ… …ไม่ต้องอะไรหรอกครับ บางครั้งแค่เดินไปนู่นไปนี่ ผมก็ยังพบและได้เห็นและได้ฟังเรื่องราวแปลกๆอยู่เสมอๆ หลายครั้งที่เรื่องเก่าๆผ่านหูผ่านตาไป… “ผมก็จะนึกสงสัยทุกครั้ง…” สงสัยว่า สถานที่ในเรื่องมันคือที่ไหน? เรื่องนี้มีความเป็นมาอย่างไร? และทำไมยังเล่าต่อมาถึงเดี๋ยวนี้?
…ความสงสัยที่ว่านี้ มีมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว และยิ่งโตๆขึ้นมา มันก็ไม่ได้ลดน้อยแต่อย่างไร ยิ่งโตก็ยิ่งอยากรู้อยากเห็นมากขึ้นเรื่อยๆ …บางครั้งผมถึงกับเจียดเวลา ออกไปเดินดู เดินชม หรือถ้ามีเวลามากๆ ก็เที่ยวเสาะถาม พูดคุยกับผู้คนในละแวกนั้น เพื่อถามถึงความเป็นมาของสถานที่และเรื่องเก่าๆพวกนั้นๆก็มี แต่ก็มีบ้างที่ไม่มีใครรู้เกี่ยวกับเรื่องพวกนั้นๆเลย และสุดท้ายผมก็ต้องหันไปพึ่งหอสมุดฯวันยังค่ำ ซึ่งก็ได้เรื่องบ้าง ไม่ได้เรื่องบ้าง แล้วแต่ว่าเรื่องนั้น จะมีผู้คนเขียนถึง หรือกล่าวถึงไปแล้วที่ไหนบ้าง …แต่ถึงกระนั้นก็เถอะ… ผมก็เชื่อว่ายังมีเรื่องราวต่างๆรวมทั้งประวัติของสถานที่ต่างๆ เรื่องเก่าแก่มากมาย หรือแม้แต่บุคคลต่างๆที่จะสูญหายไปในกาลเวลาอยู่เยอะแยะ ซึ่งถ้าเราไม่รีบค้น ไม่รีบเขียนหรือบันทึกเอาไว้เสียตั้งแต่เดี๋ยวนี้… …เรื่องราวๆทุกๆอย่างก็จะสูญหายไปอีก เหมือนที่มันเคยเกิดขึ้นมาแล้วหลายต่อหลายครั้งนั่นเอง
อย่ากระนั้นเลย ผมเชื่อว่าถ้าเราสามารถบันทึกเรื่องราวพวกนี้ไว้ได้ แม้มันจะเป็นแค่เรื่องสั้นๆเล็กๆน้อยๆเรื่องเล่าปากเปล่า หรือเป็นแค่รูปถ่ายสักใบ… แต่เมื่อเวลาผ่านไปแล้ว สิ่งต่างๆเหล่านี้ ก็จะกลายเป็นข้อมูลที่สำคัญขึ้นมาเอง ดังนั้น เรื่องราวต่างๆที่ผมเขียนขึ้นในครั้งนี้ …ไม่ว่ามันจะเคยเป็นสถานที่เก่าก่อนหรือเป็นเรื่องเล่าเก่าแก่ มาก่อนก็ดี แต่มันก็เป็นอะไรที่ทำขึ้นในปัจจุบันทั้งนั้น ทั้งค้นเรื่อง เขียนเรื่องและถ่ายรูป เพราะผมเชื่อว่า ถ้าเราไม่ทำอะไรเอาไว้เสียตั้งแต่เดี๋ยวนี้แล้ว… …เรื่องราวต่างๆมันก็จะสูญหายไปอีก และสุดท้าย… เราก็จะมานั่งเสียดาย กันอยู่เหมือนเดิม.
